Bijzondere momenten die hoop geven. Toch zijn de meeste vluchtelingen momenteel nog niet van plan om terug te keren naar Burma. Allereerst willen ze eerst merken dat het echt veiliger is geworden. Een paar weken geleden zijn er weer studenten opgepakt in Burma die zich inzetten voor een democratie, dus er is absoluut nog geen volledige vrijheid. Verder zijn er in Burma heel erg weinig ziekenhuizen, scholen, werkgelegenheid en is het daardoor erg moeilijk voor de mensen om terug te keren. We zijn benieuwd hoe dat de komende tijd, hopelijk positief, zal veranderen. Maar we hopen ook de de Thaise overheid de mensen te tijd geeft om op een goede manier terug te keren.
Naast de vluchtelingen in de kampen zijn er ook zeer veel Burmese migranten (geschat wordt dat er meer dan 1 miljoen migranten op de Thai-Burmese grens wonen). Zij hebben ook geen toegang tot medische zorg. De 4 andere klinieken van de SMRU verlenen dan ook zorg aan deze, zeer kwetsbare groep.
Na een uur komen we bij de kliniek. De kliniek bestaat uit een IPD (In Patient Department), OPD (Out Patient Department), SCBU (Special Care Baby Unit; neonatologie-afdeling); ANC (Antenatal Care; verloskundige zorg); PNC (Postnatal Care; kraamafdeling). De IPD, OPD en SCBU worden gerund door het medische team, bestaande uit medics, nurses en healtworkers en ik mag met hen samenwerken.
Als ik binnen kom in de kinder-OPD wordt ik verwelkomt door Amya Than, onze senior-medic. Er is net een baby binnengebracht waar ze bezorgd over is. Deze baby is inmiddels 1,5 maand oud, maar was te vroeg geboren (bij 29 weken). De moeder is nu gekomen omdat de baby moeite heeft met drinken en moeite heeft met ademhalen. Amya Than heeft de baby al helemaal nagekeken en verteld met dat ze denk dat deze baby een longonsteking heeft. We besluiten de baby op te nemen en te behandelen met antibiotica (ampicilline en gentamycine voor de medici onder ons).
De andere patiënten in de OPD wachten op de uitslag van de malaria-smear en er zijn geen patiënten die ik dringend moet beoordelen. Ik ga daarom naar de IPD om de visite te doen samen met de Phale Htoo, de medic van dienst. De eerste patiënt is een jongen, 12 jaar oud, met hypermalaria. Dat betekent dat meer dan 4% van zijn rode bloedcellen geïnfecteerd zijn met malaria-parasieten. Gelukkig gaat het goed met de patiënt; helaas is dat niet altijd het geval en overlijden er altijd een aantal patiënten per jaar aan ernstige malaria in onze klinieken. Ondanks dat het klinisch goed gaat met deze jongen, heeft hij na een aantal dagen nog steeds malaria-parasieten in zijn bloed. Dit komt omdat de malaria-parasiet resistent begint te worden voor de huidige behandeling. Een probleem wat in de toekomst alleen maar groter gaat worden. Daarom doet de SMRU onderzoek naar de behandeling van malaria.
De volgende patiënt is een baby van bijna 2 maanden oud, maar met een gewicht van geen 2 kilogram. Deze baby is nu lekker aan het drinken aan de borst, maar lag een week geleden nog te vechten voor zijn leven. Dit was namelijk het 6de kind van de moeder en zij had onvoldoende melk voor haar baby. Daarom had ze poedermelk gekocht, maar helaas de poedermelk voor babies vanaf 6 maanden. Deze baby had diarree gekregen en was ernstig uitgedroogd binnengebracht. De medic van dienst dacht dat de baby al dood was toen de moeder hem binnenbracht, maar gelukkig was dat niet zo. Ze konden met moeite een infuus inbrengen en vocht en antibiotica toedienen en zuurstof geven. Daarna zijn we zo snel mogelijk overgegaan op sondevoeding waarbij we moedermelk gaven wat gedoneerd was door een andere moeder. De dagen daarop ging het steeds beter met de baby en begon hij zelf de drinken bij zijn moeder, die dankzij medicijnen ook zelf wat melkproductie begon te krijgen. En vandaag, na een opname van een week, zegt dat moeder dat ze met de baby naar huis gaat, naar haar andere 5 kinderen. Het liefste wil ik de baby nog een paar dagen opgenomen houden, maar we kunnen haar niet overtuigen. Gelukkig is ze wel bereid om na 2 dagen terug te komen om te baby te laten wegen… hopelijk gaat het nu goed met de moedermelk!
Nadat we nog langs 7 andere patiënten zijn gegaan is de visite in de IPD klaar. Drie patiënten gaan naar huis, de andere blijven. Een patiënt met een lastig probleem bespreek ik telefonisch met mijn collega, gelukkig hoef je hier niet een solo-dokter te zijn!
Hierna ga ik naar de SCBU; de afdeling voor de pasgeborenen. Hier worden babies opgenomen die te vroeg geboren zijn (prematuur), die een infectie hebben (neonatale sepsis), die geel zien (jaundice) of om andere redenen. Vandaag liggen er 6 babies; we gaan ze een voor een langs. Alle moeders liggen bij hun babies op een mat op de grond (zie foto’s), zodat ze allemaal zelf voor hun kleintje kunnen zorgen en hen kunnen voeden. De afgelopen jaren heeft mijn voorgangster hard gewerkt om de medics, nurses en midwives op te leiden in het zeer vroeg herkennen van een baby die het risico loopt om ziek te worden of die al de eerste verschijnselen vertoont. Hierdoor is de baby-sterfte in een paar jaar tijd gehalveerd!
Na de SCBU ga ik weer terug naar de OPD. Hier help ik Law Say Paw met het beoordelen van een aantal patiënten met koorts, die geen malaria hebben. De meeste patiënten vertonen tekenen van Dengue koorts; er is momenteel een epidemie in Maela, dus we zien erg veel patiënten met Dengue.
En dan is het alweer twaalf uur en ga ik samen met dr. Nay, de arts die de ANC en PNC runt, lunchen. Er wordt elke dag heerlijk Burmees eten voor ons gekookt!
Na de lunch geef ik les aan het hele medische team. Deze week bespreken we het onderwerp “overgeven bij kinderen”. Ik probeer zo simpel mogelijk uit te leggen hoe het maag/darm systeem werkt en welke problemen kunnen ontstaan, zodat zowel de healthworker het kan volgen, maar dat het ook uitdagend genoeg is voor de zeer ervaren medic. Gelukkig helpt de medic met vertalen en zal hij ook vast wel wat extra uitleg geven zodat de healthworker er ook wat aan heeft.
En dan is het alweer tijd om terug te gaan naar Mae Sot. We lopen nog even de ernstig zieke patiënten langs en dan vertrekken we. Ik heb mijn telefoon bij me zodat ze me altijd kunnen bellen om te overleggen; maar zij moeten het werk nu doen en dat kunnen ze gelukkig heel erg goed!
En dan ben ik om vier uur weer thuis; heerlijk! Lekker knuffelen en spelen met Loïze. Even samen op de fiets naar de markt voor wat fruit en als we terugkomen heeft Kikimoh voor ons gekookt; wat een luxe. Vanavond komen onze Franse buren eten; 2 dokters dus genoeg te bespreken ;-). Zij hebben een zoontje van 1,5 en Loïze vind dat reuze-interessant, maar na een uurtje is ze moe en gaat ze lekker slapen. Na een gezellige avond bel ik nog even met de dienst-doende medic in Maela om een patiënt te bespreken en dan gaan we slapen… morgen is er weer een nieuwe dag!
