De eerste dag in de SMRU kliniek in Mae La vluchtelingenkamp. Ik ben bezig in de OPD (Out Patient Department). Voor mij zit een meisje van 7 jaar met een gezwollen parotis en een geinfecteerde huiduitslag bij haar linker enkel. "Can I help you dramu?" zegt Lay Say Paw, een van de medics. Dat kan ze zeker! Samen bespreken we de patient en legt zij mij uit hoe zij gewend zijn om bepaalde ziektebeelden te behandelen. Met dramu Claudia (Engelse kinderarts) overleggen we dan weer over het antibioticabeleid voor de huidinfectie. "Dramu" betekend onderwijzer, maar allereerst hoop ik vooral veel te gaan leren.
De SMRU (Shoklo Malaria Research Unit) is een veldstation van de faculteit voor Tropengeneeskunde van de universiteit van Bangkok en heeft een nauwe samenwerking met de Oxford University. 25 jaar geleden is de SMRU opgericht door Francois Nosten, een tropenarts die merkte dat de normale anti-malaria medicatie niet goed werkte in dit gebied. De SMRU heeft in de afgelopen jaren enorm veel onderzoek verricht naar malaria, en met name malaria in de zwangerschap en zijn een leidend instituut geworden op dit gebied. Zo geven zij o.a. advies aan de WHO (World Health Organisation) over de behandeling van malaria en heeft Francois Nosten de huidige malariabehandeling (Artemisinine Combinatie Therapie) voor het eerst onderzocht. Maar de focus ligt op het verlenen van gratis medische zorg, in een vluchtelingenkamp en in klinieken aan de grens met Burma voor Burmese migranten. In Burma zelf is geen goede medische infrastructuur en deze mensen hebben geen recht op gezondheidszorg in Thailand. Daarom is het fantastisch dat ze bij de SMRU (en gelukkig ook andere organisaties) geholpen kunnen worden.
Inmiddels wonen we hier alweer 4 weken en ben ik 3 weken aan het werk bij de SMRU. Elke dag is vol met nieuwe indrukken; nieuwe patienten, nieuwe ziektebeelden; nieuwe richtlijnen en nieuwe locale staf (althans voor mij dus). Als ik terugdenk aan de afgelopen 3 weken moet ik meteen denken aan de medics, nurses, midwives en alle andere mensen die zelf wonen in Mae La camp en werken in onze kliniek. Deze locale staf hebben al zoveel "witte dokters" zien komen en gaan, maar toch ontvangen ze mij met open armen en willen ze mij graag helpen om wegwijs te worden in deze nieuwe wereld. Natuurlijk laten ze niet meteen het achterste van hun tong zien als het over hun eigen leven gaat, maar op werkgebied zijn ze heel behulpzaam.
Het plan is dat ik het werk van Claudia ga overnemen. Zij heeft mij de 1ste 2 weken ingewerkt in de Special Care Baby Unit (neonatologie-afdeling), de IPD (in patient department) en OPD (polikliniek). We begonnen de dag met de visite over de IPD en SCBU en daarna gaan we de medics in de OPD helpen met lastige patienten. De kliniek is (bijna) volledig gemaakt van bamboe (omdat het een "tijdelijk" vluchtelingenkamp is, wat helaas al 25 jaar bestaat). Het ziet daardoor allemaal wat primitief uit. Toch is er gelukkig heel wat mogelijk en kan je met een aantal goede basis diagnostische middelen, goede antibiotica, malariamiddelen en anti-wormen medicijnen en een aantal basis hulpmiddelen (zoals een UV-lamp voor fototherapie voor pasgeboren babies) ontzettend veel betekenen de vluchtelingen.
Momenteel werk ik echter op de verloskundige afdeling omdat een Burmese collega naar Bangkok moest voor zijn visum. Helaas is dit nog niet geregeld en is hij nu naar Singapore vertrokken om daar de procedure opnieuw te proberen. Hij is namelijk gevlucht voor de militairen in Burma en toen hij in Bangkok een aanvraag indiende bij de Burmese ambassade gingen ze allemaal lastige vragen stellen. Daarom is hij daar weer snel weggegaan en hopelijk kan het nu vanuit Singapore geregeld worden. Ondertussen houd ik mij dus bezig met babies die nog in de buik zitten ipv met babies die al geboren zijn. Vandaag kwam een zwangere binnen (36 weken en 3 dagen zwanger), zij had al sinds 2 dagen gebroken vliezen maar ze kwam van buiten het kamp en kon helaas niet eerder komen. Ze had zelf geen koorts, maar helaas had de baby wel een hele hoge hartslag, wat een teken is van nood. Gelukkig zijn er inmiddels de middelen bij de SMRU om haar te door te sturen naar een Thais ziekenhuis waar ze een keizersnede kunnen doen.
Toen we bijna weer terug naar Mae Sot wilden gaan kwam de "ambulance" eraan met een man van 30 die nog amper op zijn benen kon staan en erg verward was. Het medical team ging meteen aan de slag onder begeleiding van dokter Claudia. Iedereen had zijn eigen taak en in korte tijd was er een goed beeld van de patient, zat er een iv lijn in en konden we even wachten op de uitslag van de malariatest. Die was positief (alle ervaren medics hadden meteen al gezien dat hij malaria had) en daarna zijn ze snel begonnen met behandelen. Gelukkig gaat het inmiddels veel beter met hem.
Een ontzettend boeiend, uitdagende en bijzondere plek om te mogen werken. Ik ben benieuwd (en vind het natuurlijk ook erg spannend) wat we allemaal gaan meemaken de komende tijd!